26.09.2017, 10:20
Cytat:Historia Francji
Lata panowania Ludwików XIV XV i XVI owocowały w gigantyczne sukcesy Francji i stały się podwaliną problemów ekonomicznych, oraz rewolucji. Szczególnie duże wydatki na rozbudowę marynarki związane ze skuteczną obroną Quebecu i Luizjany nie znalazły zrozumienia w budzącej się opinii publicznej i doprowadziły do rewolucji.
15 sierpnia 1769 roku urodzili się zbawcy pogrążonej rewolucją Francji. Napoleon i św. Makbet Bonaparte. Obaj chłopcy wybrali dla siebie karierę wojskową. Napoleon został „bogiem” artylerii, a Makbet marynarki. Po wygranej rewolucji Napoleon zdecydował się poprzeć rewolucyjne idee i wykorzystać ją dla rozwoju własnej kariery podczas, gdy jego brat zdecydował się na emigrację wewnętrzną. Dopiero w momencie kampanii egipskiej Makbet wrócił do marynarki, by wesprzeć działania brata. Jego sukcesy w starciach morskich przy wybrzeżach Hiszpanii doprowadziły do uzyskania przez Francję Gibraltaru, oraz sformułował również zasadę realizowaną do dziś dnia w zgodzie z którą tylko Francja może posiadać wyspy na morzu Śródziemnym. W tym samym czasie Napoleon za radą brata zrezygnował z początkowej koncepcji propagandowej walki o wyzwolenie Egiptu spod władzy Mameluków, ale po ich pokonaniu dał im propozycję współrządzenia Egiptem w okresie przejściowym i zasugerować, że Francji zależy nie na Egipcie, ale na Indiach. W celu utrzymania zdobyczy egipskich Napoleon mianował brata gubernatorem Egiptu i Indii, oraz powrócił do Francji, gdzie stworzył rządy konsularne (Napoleon i Makbet Bonaparte, Emmanuel-Joseph Sieyes, Roger Comte de Ducos). Każdy konsul posiadał równe uprawnienia, a pierwszy konsul (Napoleon) posiadał dwa, a nie jeden głos jak reszta konsulów, lecz dzięki posiadaniu przez Napoleona pełnomocnictwa brata de facto posiadał trzy głosy, a więc większość. Rządy konsularne skupiały się na zabezpieczeniu możliwości podbicia Indii przez Makbeta. Dlatego bardzo szybko doszło do podziału stref wpływu z Rosją. Największym problemem była nadal Anglia. Na szczęście dla Francji wybuchł bunt w Irlandii (1798). Napoleon osobiście ze swoją armią udał się z wielkim ryzykiem na wyspę i doprowadził do wyzwolenia jej całej i włączenia jej do imperium francuskiego. Po śmierci na ospę Karola IV króla Hiszpanii jego następca Ferdynand VII początkowo zdecydował się na sojusz z Francją. Problemem była dopiero kontrowersja człowieka w żelaznej masce Pawła Burbona i wojny pablistowskie, co było początkiem nadal silnego w Hiszpanii skrajnie reakcyjnego ruchu politycznego - pablizmu.
W tak korzystnej sytuacji geopolitycznej Napoleon zdecydował się ogłosić się cesarzem. W tym czasie Makbetowi udało się dostać do Indii. Wspierając merytorycznie, wojskowo i za pomocą armii mniejsze państwa hinduskie i szyickie doprowadził do upadku państwa Mogołów. Wsławił się również niezwykłą pobożnością, sprowadzaniem misjonarzy w celu pomocy dalitom. Jego śmierć z rąk ortodoksyjnego sunnickiego imama w połączeniu z prywatną pobożnością, byciem przykładnym ojcem i mężem, oraz zasługi dla misji katolickich w Indiach doprowadziły do jego beatyfikacji, a następnie kanonizacji przez Stolicę Apostolską.
Następcy Napoleona kontynuowali ekspansję terytorialną przyłączając do kraju Teksas, Indochiny, Napal, Bhutan, wybrzeże morza Śródziemnego (w tym Włochy, ale bez Bałkanów i Turcji) i Czerwonego. Ze względu na uznawanie wszystkich terytoriów przyłączonych za część Francji i ich mieszkańców za Francuzów spadało znaczenie parlamentu i poparcie dla rządów parlamentarnych, oraz skłonność do kolejnych podbojów. Napoleon III uznał kształt Francji za optymalny i zrezygnował z dalszych działań mających na celu przyłączanie kolejnych obszarów. Nie zmieniło to jednak ogólnego kierunku do powstawania państw programowo profrancuskich będących de facto francuskimi protektoratami. Tendencja ta szczególnie silnie uwidoczniło się w Afryce, ale również przewroty w Indonezji, Australii, Arabii Haszymidzkiej zmierzały w tym kierunku. Z drugiej strony Francja oddała wolną rękę Rosji w takich krajach jak Persja i Chiny.
Pierwszym zgrzytem na początku tego wieku była ARIa (Armia Republikańskich Włoch). Po latach terroru zdecydowano się na ogłoszenie referendum ogólnopaństwowego na temat wyłączenia Włoch (ale bez jakichkolwiek wysp) z terytorium Francji (1922). Referendum wsparte przez cesarza zostało poparte przez Hindusów, Włochów, muzułmanów, mieszkańców Indochin, oraz Ameryki Północnej, ale przegrane we Francji właściwej i Irlandii. Tymczasową głową państwa włoskiego został Mussolini.