Cytat:Kalendarium historii Polski:

Lata 1764—1823 to panowanie króla Stanisława Augusta. Faktyczną władzę sprawuje ambasador Rosji. Liczne bunty szlachty są dość skutecznie tłumione przez wojska rosyjskie. Brak jakichkolwiek reform ustrojowych. W późniejszych latach spadek liczby zrywanych sejmów ze względu na rosyjskie groźby względem zrywających.
25 grudnia 1823 roku koronacja Konstantego Romanowa wielkiego księcia rosyjskiego i hetmana koronnego na króla Polski po jego konwersji na katolicyzm.
10 stycznia 1824 roku zerwanie unii polsko-litewskiej.
1 maja 1824 roku oktrojowanie przez Konstantego nowej konstytucji (likwidacja Izby poselskiej, dziedziczność tronu, rozbrojenie konfederacji).
1825—1828 wielkie powstanie litewskie. Stłumione przez wojska rosyjskie przy udziale wojsk polskich. Wielka migracja ludności polskiej na tereny Korony.
1829 pierwsza z pokojowych konfederacji odnosi sukces i wprowadza senatorów do Senatu. W późniejszych latach powoli dojdzie do faktycznego obierania senatorów przez konfederacje.
1831 rok początek panowania króla Jana IV Romanowa, oraz udział polskich wojsk w inwazji na Śląsk.
1833 rok Mikołaj I ogłasza się Cesarzem Wszechsłowiańskim. Powstaje Unia Pansłowiańska. Koniec trwających od dekady wojen o wyzwolenie południowych Słowian.
1834 rok powstanie sierpniowe. Stłumione bez udziału wojsk rosyjskich zajętych ekspansją amerykańską. Wojska króla wspierane przez Jugosłowian, Czechów, Słowaków i Bułgarów.
1839 rok pacyfikacja Królestwa Czeskiego.
1841 rok wielkie manifestacje chłopskie zakończone oczynszowaniem chłopstwa.
1844 rok atak Unii Pansłowiańskiej na Prusy. Mimo druzgocącego zwycięstwa pod wpływem dyplomacji francuskiej doszło do wycofania się z terytorium pruskiego.
1848 rok bunt Ukraińców i rozruchy Łotyszy na terytorium Kurlandii i Inflant polskich.
1849 rok początek panowania Zygmunta IV Romanowa i tak zwanych dwóch nudnych dekad. Rozwój przemysłu w polskich miastach.
1869 rok początek panowania Kazimierza V Romanowa.
1871 rok krwawo stłumione socjalistyczne powstanie na Śląsku. Początek polskiego ruchu socjalistycznego.
1872 rok wojska Unii Pansłowiańskiej w Chinach. Od tej pory stale przebywają tam jakieś obce oddziały do 1887 roku UP, później Rosyjskiej Republiki Konsularnej.
1873 rok Polskie wojska tłumią bunt Transylwanii. Żołnierze polscy witani jako bohaterowie. Początek polskiego ruchu narodowego.
1887 rok rewolucja demokratyczna w Rosji. Powstaje Rosyjska Republika Konsularna.
1888 rok tajne porozumienia Jugosławii z Polską o zachowaniu jedności politycznej Międzymorza.
1889—1899 ustanowienie kondominium jugosłowiańsko-polskiego w szeregu zamachów stanu, interwencji zbrojnych itp.
1895 rok nowa konstytucja odtwarza Sejm. Efekt wzrostu znaczenia ruchu narodowego i jego układów z władzą.
1896 rok pierwsze wybory do Sejmu. Spory sukces narodowców, ale ze względu na wewnętrzne podziały władzę zachowuje rojalistyczna szlachta.
1897 rok początek panowania Stanisława III Romanowa.
1901 rok w wyniku zmiany cenzusu majątkowego na zawodowy wzrasta znaczenie nacjonalistów i wygrywają wybory do Sejmu II kadencji.
1903 rok król po miesiącach sprzeczek pomiędzy rządem, a Sejmem tworzy pierwszy rząd kierowany przez narodowców.
1905 rok wielka chłopska rewolucja (powstanie grudniowe, bunt chłopstwa). Przejęcie przez rząd chłopski kontroli nad większą częścią Ukrainy, Mołdawią, Lubelszczyzną i Ziemią sandomierską. Partie narodowe tworzą Komitet Ocalenia Narodu.
1906—1916 rok dekada stanu wyjątkowego. Olbrzymie represje, wojny z powstańcami, przesiedlenia Żydów z miast na tereny nieużytków rolnych, sądzenie ludzi przed kolegiami narodowymi, inwigilacja społeczeństwa, cenzura. Od 1908 roku panowanie Mieszka III Romanowa.
1916—1918 rok po zakończeniu stanu wyjątkowego dochodzi do wyborów. Wygrywają liczne partie lewicy. Największą liczbę mandatów otrzymuje Radykalne Centrum (przed 1906 Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia Robotnicza, oraz Polska Partia Socjalistyczna „Patrioci”). Ze względu na rozbicie wewnętrzne, opór Senatu, oraz wojewodów nie dochodzi do pełnego przejęcia władzy. W tym czasie mamy pięć rządów, oraz ustawodawstwo socjalne. Po dwóch latach dochodzi do skrócenia kadencji Sejmu.
1918 rok nowe wybory zwycięża KON. Radykalne Centrum staje się jedyną liczącą się siłą opozycji.
1922 rok zmiana pokoleniowa w KON. Młodzi narodowcy żądają bardziej demokratycznej i narodowej Polski odcinając się od dotychczasowej bardziej pragmatycznej i opartej na realizmie politycznym linii obozu politycznego.

Cytat:Historia Francji

Lata panowania Ludwików XIV XV i XVI owocowały w gigantyczne sukcesy Francji i stały się podwaliną problemów ekonomicznych, oraz rewolucji. Szczególnie duże wydatki na rozbudowę marynarki związane ze skuteczną obroną Quebecu i Luizjany nie znalazły zrozumienia w budzącej się opinii publicznej i doprowadziły do rewolucji.

15 sierpnia 1769 roku urodzili się zbawcy pogrążonej rewolucją Francji. Napoleon i św. Makbet Bonaparte. Obaj chłopcy wybrali dla siebie karierę wojskową. Napoleon został „bogiem” artylerii, a Makbet marynarki. Po wygranej rewolucji Napoleon zdecydował się poprzeć rewolucyjne idee i wykorzystać ją dla rozwoju własnej kariery podczas, gdy jego brat zdecydował się na emigrację wewnętrzną. Dopiero w momencie kampanii egipskiej Makbet wrócił do marynarki, by wesprzeć działania brata. Jego sukcesy w starciach morskich przy wybrzeżach Hiszpanii doprowadziły do uzyskania przez Francję Gibraltaru, oraz sformułował również zasadę realizowaną do dziś dnia w zgodzie z którą tylko Francja może posiadać wyspy na morzu Śródziemnym. W tym samym czasie Napoleon za radą brata zrezygnował z początkowej koncepcji propagandowej walki o wyzwolenie Egiptu spod władzy Mameluków, ale po ich pokonaniu dał im propozycję współrządzenia Egiptem w okresie przejściowym i zasugerować, że Francji zależy nie na Egipcie, ale na Indiach. W celu utrzymania zdobyczy egipskich Napoleon mianował brata gubernatorem Egiptu i Indii, oraz powrócił do Francji, gdzie stworzył rządy konsularne (Napoleon i Makbet Bonaparte, Emmanuel-Joseph Sieyes, Roger Comte de Ducos). Każdy konsul posiadał równe uprawnienia, a pierwszy konsul (Napoleon) posiadał dwa, a nie jeden głos jak reszta konsulów, lecz dzięki posiadaniu przez Napoleona pełnomocnictwa brata de facto posiadał trzy głosy, a więc większość. Rządy konsularne skupiały się na zabezpieczeniu możliwości podbicia Indii przez Makbeta. Dlatego bardzo szybko doszło do podziału stref wpływu z Rosją. Największym problemem była nadal Anglia. Na szczęście dla Francji wybuchł bunt w Irlandii (1798). Napoleon osobiście ze swoją armią udał się z wielkim ryzykiem na wyspę i doprowadził do wyzwolenia jej całej i włączenia jej do imperium francuskiego. Po śmierci na ospę Karola IV króla Hiszpanii jego następca Ferdynand VII początkowo zdecydował się na sojusz z Francją. Problemem była dopiero kontrowersja człowieka w żelaznej masce Pawła Burbona i wojny pablistowskie, co było początkiem nadal silnego w Hiszpanii skrajnie reakcyjnego ruchu politycznego - pablizmu.

W tak korzystnej sytuacji geopolitycznej Napoleon zdecydował się ogłosić się cesarzem. W tym czasie Makbetowi udało się dostać do Indii. Wspierając merytorycznie, wojskowo i za pomocą armii mniejsze państwa hinduskie i szyickie doprowadził do upadku państwa Mogołów. Wsławił się również niezwykłą pobożnością, sprowadzaniem misjonarzy w celu pomocy dalitom. Jego śmierć z rąk ortodoksyjnego sunnickiego imama w połączeniu z prywatną pobożnością, byciem przykładnym ojcem i mężem, oraz zasługi dla misji katolickich w Indiach doprowadziły do jego beatyfikacji, a następnie kanonizacji przez Stolicę Apostolską.

Następcy Napoleona kontynuowali ekspansję terytorialną przyłączając do kraju Teksas, Indochiny, Napal, Bhutan, wybrzeże morza Śródziemnego (w tym Włochy, ale bez Bałkanów i Turcji) i Czerwonego. Ze względu na uznawanie wszystkich terytoriów przyłączonych za część Francji i ich mieszkańców za Francuzów spadało znaczenie parlamentu i poparcie dla rządów parlamentarnych, oraz skłonność do kolejnych podbojów. Napoleon III uznał kształt Francji za optymalny i zrezygnował z dalszych działań mających na celu przyłączanie kolejnych obszarów. Nie zmieniło to jednak ogólnego kierunku do powstawania państw programowo profrancuskich będących de facto francuskimi protektoratami. Tendencja ta szczególnie silnie uwidoczniło się w Afryce, ale również przewroty w Indonezji, Australii, Arabii Haszymidzkiej zmierzały w tym kierunku. Z drugiej strony Francja oddała wolną rękę Rosji w takich krajach jak Persja i Chiny.

Pierwszym zgrzytem na początku tego wieku była ARIa (Armia Republikańskich Włoch). Po latach terroru zdecydowano się na ogłoszenie referendum ogólnopaństwowego na temat wyłączenia Włoch (ale bez jakichkolwiek wysp) z terytorium Francji (1922). Referendum wsparte przez cesarza zostało poparte przez Hindusów, Włochów, muzułmanów, mieszkańców Indochin, oraz Ameryki Północnej, ale przegrane we Francji właściwej i Irlandii. Tymczasową głową państwa włoskiego został Mussolini.