Wstęp do scenariusza

[Szmer]

W 1981 r. gen. Jaruzelski w tajemniczych okolicznościach zachorowuje i wyjeżdża do sanatorium na Krymie. W Warszawie wierchuszka PZPR kotłuje się o faktyczną władzę, a społeczeństwo się rozzuchwala. W końcu grupa działaczy partii pod wodzą Andrzeja Żabińskiego, I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego w Katowicach, prosi Układ Warszawski o interwencję. Wojska sowieckie, wschodnioniemieckie, czechosłowackie i węgierskie wkraczają do Polski 13 grudnia 1981 roku.

Duża część robotników i zbuntowanych oddziałów LWP tworzy podziemną Solidarność Walczącą, która szybko wchłania także większość opozycji. Wobec masowego oporu nowe władze (I sekretarzem PZPR zostaje Żabiński po rezygnacji Jaruzelskiego) zostają uznane w Moskwie za niezdolne do samodzielnego utrzymania władzy. Polska zostaje podzielona na czas nieokreślony na strefy okupacyjne.

Jedynie skrawek w środku kraju, z centrum w Łodzi, zostaje strefą zdemilitaryzowaną, szybko nazwaną "polskim Vichy". Rządzi tutaj mundurowa klika bliska nacjonalkomunizmowi, zwalczająca "bandyckie" podziemie siłami MO i odnowionego KBW (Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego). W praktyce z czasem terror jest tutaj najsłabszy, podobnie jak w sąsiedniej zonie węgierskiej. W zonie czechosłowackiej władze okupacyjne wyręczają się w dużym stopniu środowiskami ugodowych (wobec siebie) komunistów. W strefie enerdowskiej panuje skrajny zamordyzm i pachnie germanizacją. W radzieckiej -- niewiele lepiej.

W Moskwie trwa parada niemotowatych sekretarzy-tetryków: Andropow (1982-1984), Czernienko (1984-1985), Wiktor Griszyn (od 1985). Po śmierci Żabińskiego (1988) I sekretarzem PZPR zostaje Albin Siwak. (Rezyduje on w Warszawie, a jego władza jest iluzoryczna). W bloku wschodnim, po 1981 r. wyjątkowo pogardzanym i izolowanym przez Zachód, widać wszelkie oznaki rozkładu: wszędzie podnosi głowę opozycja partyjna i pozapartyjna. Rządy demokracji ludowej chwieją się w posadach. Nawet w ZSRR coraz szersze są żądania zmian, a władze partii nie cieszą się autorytetem.

6-11 lutego 1989 roku powstanie łódzkie, przeprowadzone siłami Solidarności Walczącej i robotników, zmusza członków PRON (Patriotycznej Rady Ocalenia Narodowego, "rządu" strefy zdemilitaryzowanej) do ucieczki z miasta. Siły komunistyczne zostają rozbrojone; część z nich przechodzi na stronę nowych władz. Powstaje Komitet Odnowy Polski (KOP). KOP ogłasza początek powstania narodowego i zapowiada jak najszybszą demokratyzację wyzwolonych terenów.