Historia

[PYRALGINA]

Kalendarium historii Rzeczypospolitej:

29 lutego 1768 roku – Wybuch Konfederacji Barskiej. Otrzymuje ona zaskakująco duże poparcie w tym przywódców Konfederacji Radomskiej.
30 maja 1769 roku – Rozpoczęcie tajnych rozmów pomiędzy Konfederacją, a Rosją z inicjatywy biskupa kijowskiego Józefa Andrzeja Załuskiego.
17 października 1770 roku – Układ Wołkoński – Krasiński na mocy którego Stanisław August Poniatowski zostaje zdetronizowany, a nowym królem Polski zostaje Seweryn Rzewuski (król Seweryn I). Wybór Króla zostaje potwierdzony podczas wolnej elekcji. Rosja godzi się na zachowanie starego ustroju łącznie z stosunkiem do innowierców w zamian za konsultowanie z nią nominacji wojewodów litewskich, oraz monopol tabaczny. Stanisław August Poniatowski przeprowadza się do Petersburga, a liderem opozycji zostaje jego brat Michał, który zgodnie z układem pozostał na stanowisku Sekretarza wielkiego koronnego.
15 marca 1780 roku – Inspirowana przez Austrię i Francję Konfederacja Częstochowska przeciw władzy Rosyjskiej i monopolowi tabacznemu.
25 listopada 1780 roku – Odezwy Konfederacji do mieszczan wywołują Wielkie Wieszanie w Warszawie. Powieszony Prymas i Król.
30 grudnia 1780 roku – Michał Poniatowski Prymasem Polski, początek długiego bezkrólewia zwanego również dyktaturą prymasowską. Początek mianowania wszystkich wojewodów wyłącznie przez Cesarza Rosyjskiego. Monopol Cesarza na handel alkoholem.
1 września 1806 roku – Śmierć Michała Poniatowskiego.
17 września 1806 roku – Papież pod naciskiem Napoleona Bonaparte ustanawia Talleyranda Prymasem Polski mimo wielkiej niechęci tego ostatniego do objęcia stanowiska. Fakt ten rozpoczyna wojnę francusko-rosyjską o Polskę.
2 lutego 1807 roku – Wolna elekcja zorganizowana przez Napoleona Bonaparte ustanawia Królem Polski Fryderyka Augusta I (król Fryderyk I August).
12 lutego 1807 roku – Nowa liberalna konstytucja (jak księstwa warszawskiego, ale z reprezentacją innych stanów katolickich – sejmiki chłopskie i sejmiki mieszczańskie o charakterze konsultacyjnym i kontrolnym).
11 listopada 1811 roku – Opanowanie przez Napoleona całej Rzeczpospolitej (większość wojewodów ucieka do Cara).
7 sierpnia 1812 roku – Kampania rosyjska Napoleona.
18 października 1812 roku – Odwrót Wielkiej Armii.
Od 1 października 1814 roku do 9 czerwca 1815 roku – Kongres Wiedeński na którym Talleyrand jest przedstawicielem Francji jako Minister Spraw Zagranicznych i Rzeczypospolitej jako Prymas Polski. Polska wraca do starego ustroju z zachowaniem dotychczasowych przywilejów Cesarza i uznaniem Cesarza za zobowiązanego do zapewnienia spokoju w czasie wolnej elekcji.
21 listopada 1815 roku – W wyniku wolnej elekcji królem Polski zostaje Ludwik Antoni Burbon (król Ludwik II Burbon ur. 1775 r.) przekonany o tytularnym charakterze stanowiska pozwala na dalsze osłabienie władzy centralnej w kraju i realnie sprawuje rządy jedynie w księstwie żmudzkim.
3 czerwca 1844 roku – Śmierć Króla i początek buntu wojewody mazowieckiego stłumionego przez siły wojewodów sandomierskiego, lubelskiego i podlaskiego.
1 kwietnia 1846 roku – Powstanie sandomierskie, przeniesione następnie na województwo lubelskie i sieradzkie tzw. Mała Republika Polska. Upada pod siłami rosyjskimi i wojewodów litewskich w lipcu 1849 roku.
31 listopada 1849 roku – Królem Polski zostaje Franciszek Karol Habsburg (król Franciszek I Habsburg ojciec Cesarza Austrii Franciszka Józefa) na co zgadza się pod warunkiem możliwości przebywania większość czasu w Wiedniu i braku konieczności zajmowania się sprawowaniem władzy. Nie stawia się na wolnej elekcji, ale jego kandydaturę przedstawia ambasador rosyjski. Wprowadzenie trzeciego monopolu Carskiego (na handel cukrem), początek wynajmowania przez wojewodów za nędzne grosze wojsk wojewódzkich z tzw. branek.
8 marca 1878 roku – Śmierć Króla.
16 listopada 1878 roku – W wolnej elekcji wybrano na króla Polski syna zdetronizowanego Króla Obojga Sycylii (Franciszka II Burbona) Ferdynanda (król Ferdynand I Burbon) mającego w chwili wyboru 14 lat.

[PYRALGINA]

Panteon Wielkich Polaków

Król Seweryn I jest uważany przez dużą część Polaków za największego ze zdrajców. Jedyny król mianowany na stanowisko na podstawie umowy międzynarodowej. Jego wybór został i to dość entuzjastycznie zalegalizowany przez wolną elekcję ze względu na silne poparcie biskupów i Radziwiłłów. W czasie jego rządów Polska zaczynała zmieniać się w kraj gigantycznych ordynacji, których statusy pochodzą z tego okresu. Znany jest również z miłości do języka rosyjskiego i ostentacyjnych praktyk pokutnych szczególnie w czasie Wielkiego Postu. Zamordowany podczas Wielkiego Wieszania będącego efektem apelów i obietnic Konfederacji Częstochowskiej dotyczących autonomii miast i pozycji mieszczaństwa w pokonfederacyjnej Polsce. Zdarzenie to mocno dzieli Polaków. Wielu oburza fakt zabicia Króla, a inni widzą w tym zaczątek kształtowania się świadomości narodowej. Szlachta, która wzbogaciła się w czasie rządów Seweryna określana jest magnaterią tabaczną, gdyż wzbogaciła się na podstawie pełnomocnictw cesarskich dotyczących zarządzania monopolem tabacznym. Określenie „magnat tabaczny” jest jednym z najbardziej niepochlebnych. Wśród szlachty i magnaterii jest to pogardliwe określenie zbliżone do znaczenia określeń takich jak półinteligent, łżeintelektualista, „malowany” szlachcic. Wśród ludu oznacza sługusa rosyjskiego, kompradora. Król Seweryn przeszedł do wielu przysłów. „Godny Króla Seweryna” oznacza tyle co bezczelny zdrajca, niegodny zaufania.

Prymas Michał Poniatowski zwolennik rządów Stanisława Augusta Poniatowskiego, „piąta kolumna” w kręgach władz za króla Seweryna I. Zasłynął jako racjonalizator ekonomii majątków kościelnych. Pod koniec 1780 roku został Prymasem Polski. Uosabia absolutum dominium ze względu na krwawą rozprawę z mieszkańcami Warszawy (rzeź warszawska w 1781 roku) symbolicznie będącą zakończeniem wojny domowej. Po zostaniu w 1782 roku kardynałem powszechnie określany Krwawym Kardynałem. Czas jego rządów mimo zwiększenia zależności od Rosji i utrzymywania się przy władzy siłą rosyjskich bagnetów jest przez wielu ludzi oceniany pozytywnie ze względu na reformy gospodarcze i rozwój przemysłu w Polsce. Środowiska zachowawczo-katolickie bardziej podkreślają jego dyktatorskie zapędy (mówią o dyktaturze prymasowskiej), a entuzjaści oświecenia mówią o długim bezkrólewiu i podkreślają jego zasługi w zbudowaniu podstaw pod rozwój (przynajmniej) ekonomiczny kraju.

Prymas Charles-Maurice de Talleyrand najsłynniejszy dyplomata, Prymas Polski w latach 1806 – 1838 z jednej strony wraz z Napoleonem znany jako twórca niezależnego od Rosji Królestwa Polskiego (odrębność Wielkiego Księstwa Litewskiego została wtedy zlikwidowana) i jego liberalnej konstytucji, oraz osoba przywracająca na tron „dobrych Sasów”. Z drugiej strony agent rosyjski i działający na rzecz stosunków francusko-rosyjskich niby polski przedstawiciel na Kongresie Wiedeńskim, a po nim zainteresowany głównie ściąganiem haraczu z archidiecezji gnieźnieńskiej. Choć podziwiany za geniusz oceniany raczej źle. Dla osób raczej akceptujących panowanie rosyjskie jest symbolem złego i dwulicowego Zachodu.

Henryk Rzewuski to pisarz uznany za najwybitniejsze polskie pióro. Zwolennik myśli hrabiego Josepha de Maistre. Autor licznych gawęd szlacheckich, pamiętników, powieści epistolarnych i dramatów. Na całym świecie znany jako osoba, która najwięcej zarobiła piórem. Część jego prac prawdopodobnie jest innego autorstwa.

Adam Mickiewicz poeta będący apologetą dawnego ustroju polski, ale zwracający uwagę na konieczność harmonijnych stosunków z chłopstwem i Żydami. Badacz kultury ludowej, znawca mitologii, Talmudu i wiedzy tajemnej (ezoteryk). Jego pogardliwy stosunek do Rosji i jej kultury i bardzo pozytywny do ludności kresowej wzmacniał poczucie jej odrębności.

Juliusz Słowacki uznany jest za najbardziej wywrotowego polskiego pisarza. Krytyk polskości, gorący zwolennik niepodległości, autor dramatów których głównym wątkiem jest zabijanie złych tyranów, lub cierpienie katuszy z ich rąk. Wygnany z kraju za dramat o Wielkim Wieszaniu w którym dodał „małżeństwo republikańskie” Cesarza Rosji i Papieżycy co uznano za wezwanie do zamachu na Cesarza i władze Polski. Po wygnaniu długo podróżował. Jego powieści podróżnicze zdobyły dość dużą popularność. Bardzo popularny w kręgach wywrotowych, ale czytany przez wszystkich.

Witold Ślepowroński wojewoda mazowiecki, początkowo podróżnik i badacz Syberii. Zwolennik zniesienia poddaństwa chłopów, czyli stanu istniejącego w czasie trwania Królestwa Polskiego (pełna własność ziemi dla szlachty, ale w zamian za zniesienie poddaństwa chłopów). Najbardziej osobliwym dla ówczesnych była jego idea rekompensaty dla uwolnionego włościaństwa za stracone prawa do ziemi od ziemian. Po otrzymaniu od Cesarza Rosji województwa mazowieckiego przekonywał do swojej reformy senatorów i szlachtę. Śmierć Króla uznał za dobry moment do wzburzenia buntu i następnie rewolucji. Wypędził z Mazowsza Rosjan i Żydów, oraz wprowadził swój program zmiany stosunków na wsi. Upadek buntu pod koniec 1848 roku miało znaczący wpływ na charakter powstania sandomierskiego, a sam Ślepowron został w czasie powstania sandomierskiego uwolniony z aresztu. Nie przyłączył się jednak do w dużym stopniu chłopskiej i mieszczańskiej rebelii co zwiększyło przekonanie w ludzie, że nawet dobry wojewoda nie jest prawdziwym Polakiem.