Aleksander Czartoryski

[Saint/Pisces Aphrodite]

Aleksander Czartoryski (dawniej Aleksander Władimirowicz Romanow) urodził się 21 grudnia 1949 roku w Wenecji. Jego rodzicami byli tytularny Imperator Rosji i Król Polski Włodzimierz Kiriłłowicz Romanow, oraz księżniczka Leonida Bagration-Moukhrani.

W dzieciństwie Aleksander poznał kapitalistyczną Europę, oraz odkrył swój talent językowy i strzelecki. Uczestniczył w młodzieżowych konkursach łuczniczych ze sporymi sukcesami. Studiował na Uniwersytecie Paryskim polonistykę, oraz rozpoczął karierę łuczniczą.

W 1969 roku szaleńczo zakochał się w Annie Radziwiłł (córce Izabeli Róży i Edmunda Ferdynanda Radziwiłła urodzonej w 1950 roku, filologia francuska, prasoznawstwo). W ciągu sześciu miesięcy zmienił wyznanie na rzymskokatolickie, ożenił się z Anną, przyjął nazwisko żony, zamieszkał w Polsce Ludowej, oraz przeniósł się na studia polonistyczne na UW. W 1970 roku zdobył obywatelstwo polskie, wstąpił do PZPR i dostał się do polskiej reprezentacji w łucznictwie. W 1972 roku zdobył złoty medal olimpijski w łucznictwie. W 1976 roku na kolejnych igrzyskach zdobył brązowy medal.


"Ojciec" praca Dariusza Czartoryskiego

Po jego zdobyciu namówiony przez przyjaciela zadeklarował poparcie dla protestujących, co zostało ocenzurowane przez władze PRL. W związku z tą wypowiedzią i mimo wyjaśnień, oraz licznych prób załagodzenia sytuacji został wyrzucony z partii. Nie chcąc w takiej sytuacji być wykorzystywany przez władzę zrezygnował z dalszej kariery, oraz poświęcił się pracy naukowej z zakresu onomastyki, onomastyki literackiej, archaizacji, dialektyzacji w polskiej literaturze i filmie. W 1978 roku uzyskał tytuł profesora. Pomogła mu w tym duża życzliwość pracowników Uniwersytetu, oraz powolne zbliżanie się do władz.

Umiarkowanie związany z „Solidarnością” i liczący na współpracę władz partyjnych z władzami związkowymi, bez dalszego antagonizowania konfliktu przeszedł do zaangażowania w jej struktury w momencie ogłoszenia interwencji, która była dla niego szokiem. Jako niezwykle utalentowany snajper i taktyk szybko awansował stając się doradcą i jednym z zastępców poprzedniego dowódcy okręgu wojskowego. Po jego tragicznej śmierci w czasie wygranej bitwy pod Mławą przeją dowodzenie, co zostało zatwierdzone przez władze cywilne w 1986 roku. Zasłynął organizacją zamachów na ministrów, zorganizowaniem fałszowania banknotów Polski Ludowej na masową skalę, kradzieżą części złota Polski Ludowej i wysłaniem go do Łodzi. Powszechnie uważany za bohatera wojennego.

Posiada dwóch synów Dariusza i Dominika (bliźniacy, rocznik 1973), jest sokolnikiem, od 1977 roku jest członkiem III Zakonu Świętego Dominika, uważa siebie za tytularnego Króla Polski, jest prawie całkiem indyferentny politycznie i wszystkie decyzje o charakterze politycznym podejmuje pod wpływem rodziny, przyjaciół i bliskich znajomych.

Pierwotna wersja:

Aleksander Czartoryski (dawniej Aleksander Władimirowicz Romanow) urodził się 21 grudnia 1949 roku w Wenecji. Jego rodzicami byli tytularny Imperator Rosji i Król Polski Włodzimierz Kiriłłowicz Romanow, oraz księżniczka Leonida Bagration-Moukhrani.

W dzieciństwie Aleksander poznał kapitalistyczną Europę, oraz odkrył swój talent językowy i strzelecki. Uczestniczył w młodzieżowych konkursach łuczniczych ze sporymi sukcesami. Studiował na Uniwersytecie Paryskim polonistykę, oraz rozpoczął karierę łuczniczą.

W 1969 roku szaleńczo zakochał się w Annie Radziwiłł (córce Izabeli Róży i Edmunda Ferdynanda Radziwiłła urodzonej w 1950 roku, filologia francuska, prasoznawstwo). W ciągu sześciu miesięcy zmienił wyznanie na rzymskokatolickie, ożenił się z Anną, przyjął nazwisko żony, zamieszkał w Polsce Ludowej, oraz przeniósł się na studia polonistyczne na UW. W 1970 roku zdobył obywatelstwo polskie, wstąpił do PZPR i dostał się do polskiej reprezentacji w łucznictwie. W 1972 roku zdobył złoty medal olimpijski w łucznictwie. W 1976 roku na kolejnych igrzyskach zdobył brązowy medal.


"Ojciec" praca Dariusza Czartoryskiego

Po jego zdobyciu zadeklarował poparcie dla protestujących, co zostało ocenzurowane przez władze PRL. W związku z tą wypowiedzią został wyrzucony z partii. Nie chcąc w takiej sytuacji być wykorzystywany przez władzę zrezygnował z dalszej kariery, oraz poświęcił się pracy naukowej z zakresu onomastyki, onomastyki literackiej, archaizacji, dialektyzacji w polskiej literaturze i filmie. W 1978 roku uzyskał tytuł profesora.

Umiarkowanie związany z „Solidarnością” przeszedł do zaangażowania w jej struktury w momencie ogłoszenia interwencji. Jako niezwykle utalentowany snajper i taktyk szybko awansował stając się w 1988 roku dowódcę okręgu warszawskiego.

Posiada dwóch synów Dariusza i Dominika (bliźniacy, rocznik 1973), jest sokolnikiem, od 1977 roku jest członkiem III Zakonu Świętego Dominika, uważa siebie za tytularnego Króla Polski, jest prawie całkiem indyferentny politycznie i wszystkie decyzje o charakterze politycznym podejmuje pod wpływem rodziny, przyjaciół i bliskich znajomych.