Daniel Eliasz Aaron Sassoon herbu Kandor

[Saint/Pisces Aphrodite]

Daniel Eliasz Aaron Sassoon herbu Kandor urodził się 1 września 1864 roku w Szanghaju. Ostatni syn Davida Sassoona (1832–1867) i jedyny syn z jego drugiego związku z Adą de Rothschild (1839-1864) córki Lionela de Rothschilda (1808-1879) i Charlotte’y von Rothschild (1819-1884). Wychowali go wujowie.

W wieku 16 lat rozpoczął pracę w bankach Sassoonów w Rzeczpospolitej. W latach 1880-1883 zajmował się dyskusją na temat znaków towarowych, oraz nieformalnie reprezentował familię Sassoonów w czasie obrad nad konwencją paryską (konwencja o ochronie własności przemysłowej z 20 marca 1883 roku). W ciągu ośmiu lat dzięki pogarszającej się sytuacji gospodarczej w kraju i wzroście znaczenia tzw. frakcji oportunistycznej w kręgach decyzyjnych udało mu się w zamian za umorzenie długów uzyskać monopol na atrament na całym obszarze Rzeczypospolitej i jej kolonii. Od tej chwili powoli wygaszał działalność bankową wykupując ziemię na Madagaskarze i tworząc tam własne włości.

W czasie wolnym oddawał się studiom nad prawem i religią. Bardzo wcześnie porzucił ortodoksyjny judaizm. Początkowo zgłębiał chasydyzm, ale dość szybko zafascynował się społecznością karaimską. Pod wpływem nauk karaimskich zdecydował się poznać nauki samarytańskie. W latach 1891-1894 przebywał w Samarii, lecz dopiero korespondencja z Iosifem Rabinowiczem zakończyła poszukiwania religijne i skłoniła go do chrztu. Od tej pory jest członkiem wspólnoty „B’nei Israel / B’nai B’rith Chadasha” powszechnie znanej pod nazwą „Izraelici Nowego Testamentu”. Na podstawie wyroku sądowego otrzymał tytuł szlachecki za konwersję na chrześcijaństwo i stał się pełnoprawnym magnatem na Madagaskarze. Od tej pory jest posłem na Sejm.

W działalności publicznej Daniel dał się poznać jako nieprzejednany wróg demokracji. Zazwyczaj popierał linię reprezentowaną przez władcę. W wystąpieniach nawoływał do zwiększenia prerogatyw króla, oraz wprowadzenia dziedziczności tronu i co najbardziej kontrowersyjne likwidacji odrębności Korony, Litwy i Moskwy, oraz kolonii. Znany jest również z licznymi kontaktami z środowiskami legitymistycznymi, oraz legitymistycznymi pretendentami do tronów. W czasie elekcji wzywał do poparcia Burbonów. W sprawach społecznych i prawnych jest przedstawicielem prawicy religijnej z dość dobrymi kontaktami z przywódcami tradycyjnych wyznań.

Obecnie stronnik króla niepodzielający jednak jego liberalnych poglądów i skłaniający się do stronnictwa militarystycznego, oraz w mniejszym stopniu konserwatywno-sarmackiego. Minister Sprawiedliwości w obecnym rządzie.

W 1888 roku ożenił się z Esterą Silbermann (1872). W związku z nią posiada synów Dawida (1890), Eliasza (1893), Mieszka (1899) i Aleksandra (1901), oraz siedem córek.