Konkurs "Indiolska"

[Szmer]

W zasadzie wiem już komu i za co należy się nagroda Wklejam prace konkursowe bez podpisów i pytam, czy chcecie robić ankietę i nagrodę publiczności.

Zygmunt August nie jest w złotym środku pomiędzy reformacją, a kontrreformacją jak w prawdziwej historii. Wykorzystuje program kontrreformacji do stworzenia brutalnego reżimu. Prowadząc do morza krwi w Prusach i na Inflantach. Zabija zwolenników egzekucji, niesfornych księży i dzięki wsparciu papieży przekształca Polskę w kopię państwa zakonnego funkcjonującego na podstawie nowo stworzonego zakonu którego zostaje głową i który wchłania resztki po zakonach krzyżackim i kawalerów mieczowych, oraz ze względu na cofnięcie sekularyzacji tamtejsze ziemie. Struktury zakonne (dość demokratyczne wewnętrznie) stają się alternatywną strukturą władzy. Nazwę zakon tak: Zakon rycerski św. Stanisława i św. Kazimierza. Do zakonu masowo przyłączali się stronnicy króla i wszyscy którzy chcieli uczestniczyć we władzy. Powstałe przeciw nowemu ustrojowi rozruchy zostały zdławione. Gdy Zygmunt August był chory elekcji nowego króla pojęła się kapituła generalna zakonu. Został nim Stanisław Pac (ur. 1522 roku). Nie powstała jednak dziedziczna monarchia i na króla kapituła wybierała bogatych szlachciców wsławionych w walkach (królowie zaczęli pochodzić z takich rodów jak Czartoryscy, Zamojscy, Radziwiłłowie i Ostrogoccy, a głównym kryterium poza przynależnością do magnackiej sitwy stała się zdolność do prowadzenia wojny).
Za cel postawił sobie zniszczenie protestantów. Rozpoczęło się rozbudowywanie armii i budowa okrętów, oraz rozwój handlu.
W czasie wojny 30-letniej Polska zdobyła Śląsk i Łużyce. W takiej sytuacji Szwedzi zamiast zaatakować Polskę zaatakowali Rosję. Ich sukcesy zaskoczyły ich samych i pomaszerowali na Moskwę. W czasie jej oblężenia rozpoczął się potop polski. W ramach pokoju Szwecja zachowała zdobycze rosyjskie, a Polska Danię. Państwo zakonne składające się z Królestwa Polskiego, Duńskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Rozwinęło na tyle żeglugę, by rozpocząć kolonizację Indii. Doprowadziło to do wojny z Portugalią i przejęciem ich kolonii w Indiach i w Afryce.
Sukcesy morskie doprowadziły do poważnych strat na południowym wschodzie kraju, gdzie na resztkach państwa rosyjskiego zaczęły powstawać liczne Chanaty. W tym na dawnych terenach Polski na wschód i południe od Wołynia. Które przekształciły się w nową Złotą Ordę prowadzącą liczne walki ze Szwedami (posiadali terytoria dawnej republiki nowogrodzkiej).
Polska uczestniczyła w odsieczy wiedeńskiej. Pokonując Turcję. Marynarka Polska uzyskała od Turcji, wyspę Rodos, oraz Cypr, by zabezpieczyć wyspy w wojnie sukcesyjnej Polska stanęła po stronie Burbonów i uzyskała Minorkę i Gibraltar. Nastawienie na morze doprowadziło do przemian ekonomicznych i coraz mniej istotne było rolnictwo, a coraz większą rolę odgrywał handel. Wielu kupców wstępowało do zakonu rycerskiego i zaczęło uczestniczyć w partycypacji politycznej. Szczególną władzę otrzymali członkowie misji indyjskich. Opanowujący kawałek po kawałku cały subkontynent. Obawiając się straty władzy Wielki Mogoł złożył hołd lenny Królowi Polskiemu. Nie zmieniło to jego sytuacji tak bardzo jak myślał. Wraz z kolejnymi działaniami Misji Indyjskiej tracił coraz więcej z dawnej władzy. W wyniku buntu trzeciego Wielkiego Mogoła Król Polski zlikwidował ten urząd.
W tym samym czasie Polska zdecydowała się odzyskać utracone tereny na południu. Doszło do strategicznego sojuszu Polski z Austrią przeciw Turcji. Księstwo Siedmiogrodzkie, Banat, Bośnia trafiły do Austrii, a Besarabia, Hosp. Mołdawskie i Wołowskie do Polski. Do wyprawy Napoleona do Egiptu Polska była biernym członkiem koalicji antyfrancuskiej. Jednak wyprawę tą wykorzystała do podziału Turcji. Uzyskano w ten sposób Sewastopol i Warnę, kolejne wyspy Greckie w tym Kretę.
W tym samym czasie Kapituła Generalna wybrała zwolennika oświecenia, który oktrojował dość liberalną konstytucję zachowując wpływy zakonu (zakon przekształcono jednak z katolickiego w ekumeniczny którego członkiem mógł teraz być każdy „wierzący w Boga”) w władzy wykonawczej (obranie króla tworzenie jego rządu), ale wzmacniając rolę starych instytucji takich jak sejmiki sejm w władzy ustawodawczej i po reformie. Przeprowadzone zostało również oczynszowanie chłopów, a samym chłopom obiecano możliwość wyjazdu do Indii i innych egzotycznych krajów w których będą mogli dorobić się majątków.
Oligarchia zakonna zgodziła się na te przemiany wiedząc, że konieczne są wszelkie możliwe działania by tylko Polska były gotowa na pokonanie Napoleona. Wprowadzono nawet podobny do napoleońskiego kodeks cywilny, choć z katolickimi przepisami dotyczącymi małżeństwa i większymi uprawnieniami kobiet. Gdy Napoleon zbierał wielką armię Polska weszła w koalicję ze Szwecją (która w tym czasie opanowała już obszar dawnego księstwa moskiewskiego i kolonizowała Azję Centralną i Anglią. Zjednoczone Armie starły się pod Poznaniem i Napoleon przegrał. W czasie zwycięskiego kongresu wiedeńskiego Polska uzyskała prawo do rozporządzania obszarem Tureckim, Szwecja Mecklenburg i Brandenburgię, Francja straciła Egipt na rzecz Wielkiej Brytanii.
Niestety lata po wojnie nie były dla Polski korzystne. Bunty w Bułgarii i Rumunii, oraz Danii uniemożliwiały Polsce udział w kolonizacji Afryki. W obawie przed stratą cieśnin. Przez stulecie priorytetem było połączenie Indii z Polską linią kolejową. W tym celu z dwóch stron zaatakowano to państwo. Jednocześnie wycofano się z wielu reform mających miejsce w czasie przygotowań do walki z Francją. Szczególnie ekumenicznego charakteru Zakonu. Na początku XX wieku Polska straciła Danię. Austria doprowadziła do zjednoczenia ze sobą Saksonii, Bawarii i Westfalii. Królestwo Obojga Sycylii zjednoczyło Włochy zostawiając niewielki obszar z miastem Rzym i ujściem Tybru papieżowi. Postały dwa antagonistyczne bloki Austriacko, Polsko, Włoski i Szwedzko Angielko, Francuski. Wszyscy zdają sobie sprawę, że zbliża się wojna światowa.

10 listopada 1444 roku znakomicie przygotowana i liczna armia chrześcijan zadała pod Warną druzgocącą klęskę Imperium Osmańskiemu. Tocząca się jeszcze przez kilka lat wojna definitywnie zatrzymała turecką ekspansję w Europie i pozwoliła na oswobodzenie Bułgarii, Albanii i Serbii pod berłem Władysława Jagiellończyka. Władysław, wówczas już król Polski i Węgier oraz Wielki Książę Litwy, wmieszał się w rozgrywki dynastyczne Bizancjum biorąc za żonę Zoe, córkę despoty Morei, Tomasza Paleologa. Po bezpotomnej śmierci dwóch kolejnych cesarzy (Jana VIII i Konstantyna XI) ich syn, Jan, witany kwiatami objął w 1460 tron w Konstantynopolu jako Jan IX Jagiellończyk a po śmierci ojca stał się niepodzielnym władcą całego wschodu Europy.

Kolejni cesarze stawiali sobie za cel odbicie Ziemi Świętej i grobu Pańskiego z rąk niewiernych, co po wielu długich wojnach nastąpiło w roku 1515, gdy upadło państwo egipskich Mameluków. Ze względu na roszczenia Papieża co do władzy w Jerozolimie, nastąpił rozbrat państwa z katolicyzmem i ku radości wielu swych poddanych, cesarz Konstantyn XII przeszedł na prawosławie. Głównym wrogiem cesarstwa stała się wówczas Persja, stojąca na drodze do bogactw Indii. Jako, że państwa zachodniej Europy przetarły do subkontynentu szlak morski, Bizancjum Jagiellonów nie mogło konkurować na rynku drogich i pożądanych dóbr sprowadzanych ze wschodu. Wojny z Persją trwały do 1598 r. kiedy to szach Abbas z dynastii Safawidów zhołdował resztę swego państwa, stając się od tej pory wasalem cesarzy. W 1610 roku do cesarstwa włączona została też Moskwa, gdy niezadowoleni z rządów Wasyla Szujskiego bojarzy ofiarowali koronę cesarzowi Michałowi IX.

Od XVIII w. trwała rywalizacja w Azji środkowej i Indiach z Wielką Brytanią. Oba państwa wyrywały sobie kontrolę nad państewkami indyjskich maharadży, tocząc pośrednio za ich pomocą krwawe wojny, rujnujące Indie gospodarczo i demograficznie. Po stronie cesarstwa występowała też niewielka społeczność nestorian. Wreszcie w 1848 r. konflikt przerodził się w otwarty, gdy w europejskiej części cesarstwa wybuchły powstania ludowe w katolickich Węgrzech i Chorwacji. Powstańców wsparła koalicja Szwecji, Francji, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, państw włoskich i niemieckich. Wojna trwała do 1863 r. i zakończyła się uzyskaniem przez Węgry i Chorwację niepodległości oraz podziałem Indii na zonę północną, zhołdowaną cesarstwu oraz południową, z której stworzono kolonię brytyjską. Azja Środkowa pozostała w strefie wpływów cesarstwa, które prowadziło jej kolonizację, rywalizując jednak - także na Syberii - z Chinami, z którymi stoczono kilka krwawych, lecz nierozstrzygniętych wojen. W ustroju wewnętrznym nastąpiły zmiany, gdyż wprowadzona została konstytucja i dwuizbowy parlament.

Do początków XX w. między cesarstwem a krajami zachodu panował stan podobny do zimnej wojny. Utrzymywane były stosunki dyplomatyczne i kwitła wymiana handlowa, lecz kolejny konflikt był czymś pewnym. Doszło doń w 1914 roku, gdy następca tronu i tytularny król Serbii Manuel został zastrzelony w Belgradzie przez bośniackiego nacjonalistę. Cesarstwo oskarżyło Chorwację o udział w zamachu i zaatakowało dawne dominium, które wezwało na pomoc europejskich sojuszników. Po stronie cesarstwa stanęły tym razem republikańska Francja a także Japonia, udało się także wzniecić narodowo-komunistyczne powstanie antypapieskie we Włoszech. Mimo to, po przystąpieniu w 1915 r. Chin do koalicji antycesarskiej, wojna przybrała charakter pozycyjny. Miliony ginęły w okopach wskutek gazów bojowych, ostrzału artyleryjskiego czy bezsensownych szturmów na "ziemię niczyją". Wreszcie w 1918 roku wybuchła na Rusi Moskiewskiej rewolucja, ponoć podżegana przez państwa zachodnie. Zaprzątnięte problemami wewnętrznymi cesarstwo podpisało w 1919 r. pokój, po którym straciła resztę Bałkanów, Grecję oraz większą część Rumunii i Bułgarii. Nie udało się też zachować Rusi, gdzie władzę przejęli bolszewicy i w 1921 r. podpisany został rozejm, na mocy którego separatyści otrzymali tereny aż po Turkmenistan na południu. Obecnie, w roku 1923, cesarstwo musi sobie radzić z coraz silniejszymi tendencjami odśrodkowymi, które pojawiają się nawet w Polsce (pod wpływem ruchu narodowego). Są głosy, że należy przekształcić je w federację.

Zacząłbym przemiany od reform ustroju po Potopie Szwedzkim. Jak wiadomo były tego typu próby i pomysł przepadł. W moim scenariuszu doszło do kompromisu.

Proponowałbym takie:
1. Wolna elekcja za życia króla, co 5 lat weryfikowana;
2. Prawie podwójna większość (np. 3/5) w Izbie poselskiej zamiast zrywania sejmów i veta;
3. Podwójna większość w bardzo ważnych sprawach;
4. Powstał rząd zwany Radą składający się z delegatów Izby poselskiej i Senatu;
5. Wprowadzenie akcyzy na wojsko.

Mając nowe możliwości Jan Kazimierz zaczął walkę z magnaterią przeprowadzając przez Sejm zakaz powiększania majątków przekraczających jakąś tam wysokość. Na nasypce Jana Kazimierza wybrany Jan III Sobieski. Wojna polsko-turecka 1672-1676 dzięki zyskom z akcyzy zakończyła się wygraną polski i zhołdowaniem Chanatu Krymskiego. Pojawienie się systemu opłacania armii z grabieży i budowa floty krymskiej (wsparcie Wenecji). W związku z jej powstaniem Polska zamiast ratować Wiedeń zdobyła Konstantynopol (Stambuł), oraz podburzyła przeciw Turkom ludność chrześcijańską. Ogrom bogactwa, znaczne osłabienie Austrii (Wiedeń zniszczony), oraz chwała sławy wojennej pozwoliła przekazać tron Jakubowi I Sobieskiemu w czym pomogło ścięcie przez jego ojca wysłanników innych państw złapanych na płaceniu za głosy, czego wcześniej wyraźnie zabronił. Jego panowanie rozpoczęły tzw. procesy jakubowe w których magnaci „zbyt słabo” wspierający obronę wiary stracili majątek jako zdrajcy Kościoła, a ich majątki poszły na kolejne wojny z Turcją (choćby Paców i Radziwiłłów). Tak utrwaliła się władza Sobieskich oparta na micie walki z muzułmanami w celu obrony wiary. Coraz częściej pojawiała się idea odzyskania Ziemi Świętej i ścisłe wiązanie demokracji, szlachectwa z uczestnictwem w wojnach.

Zniszczony Wiedeń znacznie bardziej tracił na wojnie 30-letniej. Doprowadziło to do zjednoczeniu przez Prusy większej części Niemiec, oraz znacznemu wzmocnieniu władzy Cesarza Habsburskiego nad pozostałym terytorium dawnego Cesarstwa (nie będzie wolnych Szwajcarii).
Po wybuchu Rewolucji Francuskiej Polska nie zdecydowała się przyłączać do pierwszej koalicji zajmując się podbojem Kurdów, Armenii i Gruzji. Dopiero kampania Napoleona w Egipcie zainteresowała Polskę, która wykorzystała ją do ostatecznego przejęcia Turcji i Ziemi Świętej.
W tym samym czasem pierwsze polskie statki przybyły do Indii.

W 1812 roku po podbiciu całej Europy Napoleonowi zagrażała jedynie Polska i Anglia. Namówił odciętą od świata Rosję do wspólnego ataku na Polskę. Początkowe klęski Polski zmusiły władze do wydania prawa dającego prawo głosu w sejmikach, każdemu chrześcijaninowi, który służył w wojsku broniąc ojczyzny. Skłoniło to ludność chłopską i mieszczan do przyłączenia się do obrony kraju i ostatecznego pokonania Francji (wcześniej z Rosją podpisano pokój zapewniający brak zmian granic).

W Konstantynopolu odbył się kongres ustalający nowy ład. Północne Włochy i katolickie Niemcy oraz spora część Węgier pozostała we władzy Habsburgów. Na Bałkanach powstały nowe chrześcijańskie państwa Gracja, Serbia, Chorwacja, Macedonia, Siedmiogród, które były sferą wpływów polskich. Do Francji wróciła władza Burbonów i zdobyty przez Napoleona Egipt. W czasie ancien regime Polska opanowała Bombaj i podbiła Persję. Dało to Polsce stałe porty na Oceanie Indyjskim i doprowadziło do podboju Północnych Indii.

Weterani z warstw chłopskich i mieszczańskich stali się poważną siłą polityczną doprowadzającą do demokratyzacji kraju coraz bardziej tworząc z niego "narodową demokrację" w której tylko mówiący po Polsku chrześcijanie mają prawa wyborcze. Wytyczne nigdy jednak nie były ściśle rasowe i z tego powodu pojawiało się coraz więcej spolonizowanych i schrystianizowanych Turków, Persów i przedstawicieli innych narodów. Drugim elementem nierówności w głosów jest wielkość sejmików. W terenach dawnej Rzeczypospolitej, szczególnie zamieszkałych przez Polaków i Litwinów Sejmiki wybierają ponad połowę posłów choć od dawna większość Polaków, a szczególnie uprawnionych do głosowania pochodzi z terenów przyłączonych za Sobieskich.