[Główna postać p. pajęczycy] Bonawentura Hieronim Henryk Radziwiłł-Bourbon-Parma

[pajęczyca]

Książę Bonawentura Hieronim Henryk Józef Ludwik Maria Radziwiłł-Burbon-Parma
(właściwie Bonaventure Girolamo Enrico Lodovico Giuseppe Marie Radziwill e Borbone di Parma)

[justify]Wojewoda krakowski, kawaler (hiszpańskiego) orderu Złotego Runa, Orderu św. Januarego,? odznaczony Wielkim Krzyżem Orderu Błogosławionego Piusa IX, Orderem Św. Stanisława Męczennika oraz Orderem Orła Białego.

Historia rodu
Urodzony 15 kwietnia 1851 roku w Paryżu, jego ojcem jest Michał Ludwik Radziwiłł-Borbón-Parma. Historię tej gałęzi rodu wywodzi się od Dominika Hieronima Radziwiłła. Po śmierci ojca w 1786 opiekował się nim stryj Karol Stanisław Radziwiłł "Panie Kochanku", a po jego śmierci w 1790 Adam Czartoryski. W młodości dużo podróżował, dzięki kontaktom i znajomościom Adama Czartoryskiego zawitał na dwór w Wiedniu oraz zwiedził Włochy. Odziedziczył majątek stryja Karola. W 1804 r. otrzymał tytuł szambelana cara Aleksandra i osiadł w Nieświeżu. Jednak długo nie zabawił w rodzinnych stronach. W 1805 roku ożenił się z Ludwiką Marią Pameńską siostrą Króla Erturii (dawne Wielkie Księstwo Toskanii) Ludwika I Parmeńskiego. Małżeństwo wywołało skandal, głównie z powodu sprzeciwu ojca panny młodej. Ludwika Maria uciekła ze swoim mężem do Rzeczpospolitej. Zamieszkali w Nieświeżu. Doczekali się tylko jednego potomka - Michała Ludwika. Wkrótce po jego narodzinach w 1810 roku Dominik Hieronim zmarł od rany postrzałowej na froncie (W czasie wojen napoleońskich służył w armii Rzeczpospolitej jako oficer, zginął w bitwie pod Brzezinami bohatersko broniąc odwrotu siódmego Pułku Kawalerii). Ludwika Maria wraz z synem wróciła do Włoch.

Michał Ludwik (właściwie Michał Ludwik Adam Antoni Aleksander czy raczej po przyjeździe do Włoch: Michele Ludovico Adamo Antonio Alessandro) niestety był dosyć słabowitym chłopcem, acz nadrabiał bystrym umysłem, wykazywał spore talenty, zwłaszcza do nauki. Matka zapewniła mu najlepszych nauczycieli dzięki czemu wychowała oświeconego młodzieńca. Dużo czasu poświęcał na modlitwę oraz studiowanie Ewangelii, Młody Michał Ludwik niestety nie miał dużo szczęścia, w 1823 roku zmarła jego matka. Wtedy "opiekę" nad nim przejął jego kuzyn, Karol II Burbon-Parma (Opieka to raczej na wyrost, różniło ich zalewie 7 lat. Bardziej polegało to na opiece nad małoletnim kuzynem (czy raczej adopcji) przez dwór - często bywało tak, że Karol II i Michał Ludwik razem spędzali czas na zabawach na dworze w Toskanii. Łączyła ich z resztą w dorosłym życiu potem serdeczne stosunki). W wieku 24 lat, mimo szczodrości swojego krewniaka który oferował mu tytuły i ziemie postanowił wrócić do Rzeczpospolitej walczyć o odzyskanie spadku po świętej pamięci ojcu. Co prawda nie udało mu się odzyskać dóbr nieświeskich ale dzięki pokrewieństwu rodowemu z Królem (dalekim jak z Władywostoku do Sosnowca, ale zawsze) dobremu wykształceniu jak na warunki Rzeczpospolitej, obcemu akcentowi oraz obyciu w zachodnim stylu szybko stał się ulubieńcem salonów. W 1840 roku odkupił od Anny Jadwigi Sapieżyny Szydłowiec wraz z okolicznymi dobrami za 2 554 454 złotych polskich. W tym samym roku ożenił się z Aleksandrą Potocką - córkę Stanisława Potockiego. W 1851 roku podczas wizyty Aleksandry i księcia Michała Ludwika urodził się im syn, Bonawentura Hieronim Henryk Józef Ludwik Maria (właściwie Bonaventure Girolamo Enrico Lodovico Giuseppe Marie).?

Dzieciństwo i lata młodzieńcze
Po powrocie z Paryża wraz z rodzicami zamieszkał w pałacu w Warszawie (w naszym świecie Pałac Prezydencki, rodzinie udało się go odzyskać w 1842 roku). Rodzice, zwłaszcza matka Bonawentury wiązali ze swoim synem wielkie plany i ambicje. Zapewnione miał iście książęce warunki - zwłaszcza, że rodzina miała świetną sytuacje finansową dzięki odzyskanym nieruchomościom i majątkowi. Niestety na złość rodzicom nie garnął się do nauki, zajęć z etykiety i szermierki czy zajęć z retorami które nużyły go strasznie. Był także chłopcem bardzo niespokojnym, nie umiał usiedzieć w jednym miejscu nawet przez chwilę. Z czasem jednak dzięki rygorowi zaprowadzonemu przez ojca oraz tutorów dała efekty i Bonawentura Hieronim wyrósł na wykształconego i obytego młodzieńca. W wieku 14 lat został wysłany do Francji gdzie rozpoczął naukę w Collège Stanislas w Paryżu a następnie ukończył studia na École Polytechnique. We Francji zabawił jeszcze kilka lat, by wrócić do kraju w wieku 24 lat (był rok 1875). Po powrocie do Warszawy dość szybko zdobył pozycję bywalca salonów. Biegle posługiwał się francuskim, włoskim, rosyjskim, hiszpańskim czy popularną nadal łaciną dzięki, był świetnym tancerzem choć niestety nieco gorzej było u niego z poczuciem humoru. Często bywał na spotkaniach towarzyskich, podwieczorkach, obiadach, nie omijał także Petersburga gdzie często był zapraszany na bale wyprawiane przez elitę rosyjskiej arystokracji czy nawet samego Cara z którym z resztą był w relatywnie dobrych kontaktach.

Dorosłość. Droga na szczyt.
W 1878 roku gdy koronowano Ferdynanda I Burbona na Króla Polski rodzina Radziwiłł-Burbon-Parma szybko, ze względu na pokrewieństwo (dalekie, ale zawsze), zbliżyła się do dworu królewskiego. W 1879 zmarł ojciec i głowa rodu Michał Ludwik Radziwiłł-Burbon-Parma przez co młody Bonawentura musiał przejąć na siebie wszystkie jego obowiązki oraz władanie całym, dość pokaźnym majątkiem. Wyedukowany na Zachodzie raczej nie miał pochlebnego zdania o stanie gospodarki ziem Korony, zaczął więc czynić wysiłki modernizacyjne w miastach i wsiach na terenie swojego majątku. Większość posiadłości rodowych na wschodzie kraju sprzedał, zostawiając przy sobie zamek w Nieświeżu. Nadal był właścicielem ogromnych dóbr szydłowieckich i szeregu mniejszych na terenie Mazowsza i Małopolski (Ćmielów, odkupione od zadłużonych Czartoryskich Puławy, Działoszyce czy Jaśliska). Od Skarbu Państwa kupił także szereg dóbr w okolicach Brzezin w tym miasto rządowe Łódź. Wspierał rozwój wytwórstwa, rzemiosła i przemysłu w swoich dobrach, za pieniądze ze sprzedaży dóbr na Litwie wraz z Bankiem Polskim (dzięki wstawiennictwu Króla) stworzył specjalny fundusz pomocy dla "użytecznych obcokrajowców" i krajowych rzemieślników chcących się osiedlić na terenie między innymi dóbr rodziny Radziwiłłów-Burbon-Parma (do tego przedsięwzięcia przekonał również ówczesnego wojewodę krakowskiego oraz kilka innych rodzin magnackich - dzięki mocnemu wsparciu finansowemu fundusz działał do 1893 roku by następne zamienić się w fundusz kredytowy dla kapitalistów i fabrykantów). Ufundował szereg osad przemysłowych przylegających do posiadanych przez niego miast. Szydłowiec, Puławy czy Łódź zyskały nowy blask dzięki przebudowie i zaplanowaniu na wzór haussmanowski przestrzeni miejskiej. Sporą inspiracją był także układ przestrzenny dzielnicy hiszpańskiej Barcelony, Eixample. Architekci specjalnie zatrudnieni przez księcia Bonawenturę starali się dostosować nowe nurty zachodnie do rozwijającego się przemysłu oraz potrzeb coraz to większej populacji miejskiej. Centralnym punktem miasta zawsze był okazały kościół w stylu neoklasycystycznym na ponad tysiąc pięćset wiernych. Poczęto od razu włączać jak najwięcej przylegających do miast terenów w ich granice by zapewnić im najlepsze warunki rozwojowe. Ważnym elementem, co jak na polskie warunki było ewenementem było zapewnienie ludności miejskiej odpowiednich warunków sanitarnych. Wszystko jednak odbywało się na zasadzie wprowadzania stopniowych zmian by nie naruszyć szczególnie tkanki społecznej.

Współczesność
W 1889 za zasługi dla rozwoju ziem Korony oraz także po części ze względu na szerokie znajomości został odznaczony Orderem Świętego Stanisława Męczennika a w 1895 Orderem Orła Białego. W 1891 został wybrany na posła na sejmik, mandat swój sprawował nieprzerwanie aż do 1900 roku gdy dzięki protekcji Króla oraz sporemu wsparciu okolicznego ziemiaństwa został mianowany na wojewodę krakowskiego. Przez całe pięć lat sprawowania urzędu usilnie starał się wpłynąć na rozwój gospodarczy Małopolski często działając w interesie magnaterii i bogatszego ziemiaństwa uważając, że jedynie oni są w stanie zapewnić spokojny rozwój gospodarczy. Jednocześnie nie jest postępowy w kwestiach politycznych i społecznych. Jest przeciwny wszelkim? rewolucyjnym zmianom politycznym, jest wielkim przeciwnikiem szowinizmu polskiego. W polityce stronnik królewski, jednak nie przeszkadza mu obecna pozycja Carów i wolałby zachować obecny układ sił.
[/justify]

[będzie edytowane, przez przypadek kliknąłem wyślij]