Historia

[PYRALGINA]

Panteon Wielkich Polaków

Król Seweryn I jest uważany przez dużą część Polaków za największego ze zdrajców. Jedyny król mianowany na stanowisko na podstawie umowy międzynarodowej. Jego wybór został i to dość entuzjastycznie zalegalizowany przez wolną elekcję ze względu na silne poparcie biskupów i Radziwiłłów. W czasie jego rządów Polska zaczynała zmieniać się w kraj gigantycznych ordynacji, których statusy pochodzą z tego okresu. Znany jest również z miłości do języka rosyjskiego i ostentacyjnych praktyk pokutnych szczególnie w czasie Wielkiego Postu. Zamordowany podczas Wielkiego Wieszania będącego efektem apelów i obietnic Konfederacji Częstochowskiej dotyczących autonomii miast i pozycji mieszczaństwa w pokonfederacyjnej Polsce. Zdarzenie to mocno dzieli Polaków. Wielu oburza fakt zabicia Króla, a inni widzą w tym zaczątek kształtowania się świadomości narodowej. Szlachta, która wzbogaciła się w czasie rządów Seweryna określana jest magnaterią tabaczną, gdyż wzbogaciła się na podstawie pełnomocnictw cesarskich dotyczących zarządzania monopolem tabacznym. Określenie „magnat tabaczny” jest jednym z najbardziej niepochlebnych. Wśród szlachty i magnaterii jest to pogardliwe określenie zbliżone do znaczenia określeń takich jak półinteligent, łżeintelektualista, „malowany” szlachcic. Wśród ludu oznacza sługusa rosyjskiego, kompradora. Król Seweryn przeszedł do wielu przysłów. „Godny Króla Seweryna” oznacza tyle co bezczelny zdrajca, niegodny zaufania.

Prymas Michał Poniatowski zwolennik rządów Stanisława Augusta Poniatowskiego, „piąta kolumna” w kręgach władz za króla Seweryna I. Zasłynął jako racjonalizator ekonomii majątków kościelnych. Pod koniec 1780 roku został Prymasem Polski. Uosabia absolutum dominium ze względu na krwawą rozprawę z mieszkańcami Warszawy (rzeź warszawska w 1781 roku) symbolicznie będącą zakończeniem wojny domowej. Po zostaniu w 1782 roku kardynałem powszechnie określany Krwawym Kardynałem. Czas jego rządów mimo zwiększenia zależności od Rosji i utrzymywania się przy władzy siłą rosyjskich bagnetów jest przez wielu ludzi oceniany pozytywnie ze względu na reformy gospodarcze i rozwój przemysłu w Polsce. Środowiska zachowawczo-katolickie bardziej podkreślają jego dyktatorskie zapędy (mówią o dyktaturze prymasowskiej), a entuzjaści oświecenia mówią o długim bezkrólewiu i podkreślają jego zasługi w zbudowaniu podstaw pod rozwój (przynajmniej) ekonomiczny kraju.

Prymas Charles-Maurice de Talleyrand najsłynniejszy dyplomata, Prymas Polski w latach 1806 – 1838 z jednej strony wraz z Napoleonem znany jako twórca niezależnego od Rosji Królestwa Polskiego (odrębność Wielkiego Księstwa Litewskiego została wtedy zlikwidowana) i jego liberalnej konstytucji, oraz osoba przywracająca na tron „dobrych Sasów”. Z drugiej strony agent rosyjski i działający na rzecz stosunków francusko-rosyjskich niby polski przedstawiciel na Kongresie Wiedeńskim, a po nim zainteresowany głównie ściąganiem haraczu z archidiecezji gnieźnieńskiej. Choć podziwiany za geniusz oceniany raczej źle. Dla osób raczej akceptujących panowanie rosyjskie jest symbolem złego i dwulicowego Zachodu.

Henryk Rzewuski to pisarz uznany za najwybitniejsze polskie pióro. Zwolennik myśli hrabiego Josepha de Maistre. Autor licznych gawęd szlacheckich, pamiętników, powieści epistolarnych i dramatów. Na całym świecie znany jako osoba, która najwięcej zarobiła piórem. Część jego prac prawdopodobnie jest innego autorstwa.

Adam Mickiewicz poeta będący apologetą dawnego ustroju polski, ale zwracający uwagę na konieczność harmonijnych stosunków z chłopstwem i Żydami. Badacz kultury ludowej, znawca mitologii, Talmudu i wiedzy tajemnej (ezoteryk). Jego pogardliwy stosunek do Rosji i jej kultury i bardzo pozytywny do ludności kresowej wzmacniał poczucie jej odrębności.

Juliusz Słowacki uznany jest za najbardziej wywrotowego polskiego pisarza. Krytyk polskości, gorący zwolennik niepodległości, autor dramatów których głównym wątkiem jest zabijanie złych tyranów, lub cierpienie katuszy z ich rąk. Wygnany z kraju za dramat o Wielkim Wieszaniu w którym dodał „małżeństwo republikańskie” Cesarza Rosji i Papieżycy co uznano za wezwanie do zamachu na Cesarza i władze Polski. Po wygnaniu długo podróżował. Jego powieści podróżnicze zdobyły dość dużą popularność. Bardzo popularny w kręgach wywrotowych, ale czytany przez wszystkich.

Witold Ślepowroński wojewoda mazowiecki, początkowo podróżnik i badacz Syberii. Zwolennik zniesienia poddaństwa chłopów, czyli stanu istniejącego w czasie trwania Królestwa Polskiego (pełna własność ziemi dla szlachty, ale w zamian za zniesienie poddaństwa chłopów). Najbardziej osobliwym dla ówczesnych była jego idea rekompensaty dla uwolnionego włościaństwa za stracone prawa do ziemi od ziemian. Po otrzymaniu od Cesarza Rosji województwa mazowieckiego przekonywał do swojej reformy senatorów i szlachtę. Śmierć Króla uznał za dobry moment do wzburzenia buntu i następnie rewolucji. Wypędził z Mazowsza Rosjan i Żydów, oraz wprowadził swój program zmiany stosunków na wsi. Upadek buntu pod koniec 1848 roku miało znaczący wpływ na charakter powstania sandomierskiego, a sam Ślepowron został w czasie powstania sandomierskiego uwolniony z aresztu. Nie przyłączył się jednak do w dużym stopniu chłopskiej i mieszczańskiej rebelii co zwiększyło przekonanie w ludzie, że nawet dobry wojewoda nie jest prawdziwym Polakiem.