[zakończone] Ante Nord

[Ojciec Ted]

Antyimperialistyczny Front Rewolucyjny jest partią powstałą w 1934 roku w Islandii, założoną przez Gunara Ejvaldsona. Gunar urodził się w Nowej Zelandii, jednak jego rodzice pochodzili z Islandii. Studiował socjologię, psychologię i politologię na uniwersytecie w Auckland, po czym postanowił wrócić na wyspę swoich przodków i rozpoczął działalność polityczną zakładając AFR, partię której rdzeń stanowili członkowie islandzkiej diaspory z Nowej Zelandii, Australii, Kanady, USA i innych krajów, powracającej na początku lat 30-stych na wyspę. W partii jest jednak również sporo Żydów i przedstawicieli innych narodowości, w tym nawet Polaków (choć nielicznych). Podstawą programową tej partii jest radykalny antyimperializm, antykolonializm, antyglobalizm, federalizm, świeckość państwa i wolność obywatelska. Partia nawołuje do zniesienia wielkich Imperiów kolonialnych, takich jak Wielka Brytania, Francjia oraz ZSRR, niepodległości europejskich zamorskich kolonii, oraz utworzenia federacji w miejscach państw narodowych. Są zwolennikami pełnej niepodległości Islandii. AFR uważa również, że podstawą wolnego państwa jest pełne jego zeświecczenie i zlaicyzowanie. W swych hasłach często nawiązują do rewolucji amerykańskiej i francuskiej. Nie zwalczają obcej imigracji, uważając że w kraju jest miejsce dla każdego, nawołują jednak do jej asymilacji z miejscowymi i utworzenia nowego narodu Islandzkiego. Wierzą w równość i wolność obywateli. Partia ta nieoficjalnie otrzymuje finansowanie od Islandzkiej diaspory. Z biegiem lat AFR zdobywa na Islandii coraz większe poparcie, zwłaszcza wśród rodowitych Islandczyków, Żydów, szeroko pojętej inteligencji, wszelkiej maści oportunistów, mętów, młodziaków o rewolucyjnych zapędach, ale i prostych obywateli. W kwestii gospodarczej, większość członków AFR jest zwolennikami keynesizmu, jednak niewielka grupa popiera szkołę austriacką. Na łonie partii funkcjonuje obóz syjonistyczny, pełni on jednak niszową rolę w partii. Od Front Niezależności Islandii różni ich dużo większy nacisk na pełną niepodległość, niż na autonomię, i większy radykalizm oraz lewicowe zacięcie objawiające się głównie w wykorzystywaniu populistycznych haseł o wydźwięku wolnościowym i socjalistycznym.