Cytat:

Ignacy Radziewicz - ur. 14 maja 1892 w Zamościu, polityk, prawnik. Radziewiczowie od wieków trudnili się handlem, dzięki temu Ignacy odebrał podstawowe wykształcenie w szkołach prywatnych. Biegle operuje poprawną polszczyzną, łaciną, greką, angielskim i francuskim, gdyż już od najmłodszych lat rodzice przywiązywali szczególną uwagę do znajomości języków.

Rewolucję we Francji widział na własne oczy w Paryżu w czasie wizyty ojca w interesach nad Sekwaną. Po powrocie do kraju rodzina przeprowadziła się do Lwowa, zaś Radziewicz postanowił poświęcić się studiom prawniczym. Prawo studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza w Lwowie. Wybuch wojny przerwał jednak uczestnictwo w zajęciach, bo w 1915 do bram Lwowa dociera ofensywa Trockiego. Radziewicz angażuje się w przygotowania do obrony miasta jako ochotnik (bombardier) w wojnie z Rosją Sowiecką. Studia prawnicze kończy na reaktywowanym w 1915 roku Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Odbywa aplikację sądową (1918–1923), uzyskuje wpis na listę adwokatów przysięgłych i otwiera kancelarię adwokacką.

Po wojnie prowadzi działalność publicystyczną w pismach naukowych krytykując bezkompromisową recepcje prawa pruskiego w Polsce w ramach ujednolicania porządku prawnego. Mimo wyrażania pozytywnej opinii o BGB i innych dziełach niemieckiej myśli formułuje tezę, iż narodowy kodeks cywilny jest warunkiem bytu polskiej państwowości i tożsamości narodowej. Zyskuje sympatie endecji, której jednak nie odzwierciedla, gdyż po uchwaleniu konstytucji w 1924 roku w nowej sytuacji politycznej wyraża publiczne poparcie dla polityki piłsudczyków. W lutym 1925 składa petycje na ręce feldmarszałka “o wsparcie” dla swoich działań, zaś już w kwietniu odbywa z nim spotkanie. Efektem rozmów było powstanie w grudniu 1926 Komisji Kodyfikacyjnej, której zostaje sekretarzem. Od tego momentu wiąże się ściśle z obozem piłsudczyków.

Był jednym z autorów projektu kodeksu postępowania karnego z 1928, a także kodeksu karnego z 1932. W 1933 dostaje legitymacje partyjną piłsudczyków, zaś w następnych wyborach dostaje się do Sejmu w którym zasiada nieprzerwanie do 1942. Po śmierci feldmarszałka krytykuje nowe kierownictwo za brak pomysłu na rządzenie. W 1936 wytyka ówczesnemu szefowi klubu parlamentarnego LAP przyjmowanie łapówek, za co w latach 1936-1937 zostaje izolowany w partii. Następnie wraca do życia politycznego. W latach 1937-1939 wicemarszałek Sejmu, buduje zaplecze polityczne do autorskiego pomysłu “neosanacji” życia politycznego ze skrajności, wzmocnienia znaczenia Warszawy na arenie międzynarodowej, pokojowego współżycia wszystkich Narodów. W kwietniu 1942 zostaje wiceprezesem* LAP.

W 1935 roku w czasie wizyty delegacji Ministerstwa Wojny i Sejmu w zajętym przez Polaków Dreźnie poznaje pułkownika Zawadzkiego. W styczniu 1942 panowie spotykają się ponownie całkiem przypadkowo w Sowa&Przyjaciele; gdzie Ignacy Radziewicz przedstawia swój program polityczny. Od tego momentu współpracują ze sobą. Lewicowi publicyści wytykają Radziewiczowi, że jest ustami generała w partii (uzależnienie od Zawadzkiego). Sam zainteresowany stanowczo temu zaprzecza.

Żonaty, jedna córka.

Cytat: chociaż wice?

(01.08.2014, 12:25)Zgredźmin napisał(a): Witam :3

Cytat:Całuski!